Ik denk dat soms er gewoon geen woorden zijn om te omschrijven hoe machteloos je als naaste bent. Hoe de emoties razen en wisselen van boosheid, naar angst, naar verdriet en wanhoop. Zo graag wil je antwoorden, maar eigenlijk wil je het niet horen. Nooit is het namelijk waar je op hoopt… Het snijt je soms totaal door de midden, verstand versus gevoel. Waar doe je goed aan? Ik weet het in ieder geval niet. Ik weet alleen dat je zoveel sterker moet worden dan je ooit had gedacht dat je überhaupt kon zijn.